شناسایی فرایند مولکولی سلولهای چربی وتأثیر آن بر استرس و طول عمر

به عنوان بخشی ازتحقیقات بروی بیولوژی پیری که بزرگترین عامل خطر ابتلا به بیماری دیابت نوع 2 و برخی بیماریهای جدی دیگر است، دانشمندان مرکز دیابت Joslinتوانستند فاکتور جدیدی را شناسایی کنند که نقش مهمی در پیری ومقاومت دربرابر استرس دارد. این فاکتور جدید پردازش میکرو RNAدر بافت چربی است.

این کشف می تواند به ابداع روشی برای افزایش مقاومت در برابر استرس، افزایش عمر و بهبود متابولیسم کمک کند. نتایج این تحقیق درمجله ی cell Metabolismمنتشر گردید.

درطی چند سال گذشته ، مشخص گردید که سلولهای چربی (ادیپوسیت ها) تنها به عنوان مخازن ذخیره ی انرژی نیستند. سلولهای چربی با ترشح چندین ماده بطور فعال بروی متابولیسم والتهاب سیستمیک تأثیر می گذراند.

مطالعات قبلی نشان می دهد که کاهش توده ی چربی از طریق محدود نمودن کالری یا به طرق جراحی یا ژنتیک می تواند طول عمر ومقاومت دربرابر استرس را در گونه های قارچ تا پستانداران افزایش دهد. با این حال در مورد چگونگی تأثیر کاهش کالری دریافتی(CR) و کاهش تولید چربی بروی طول عمر ومقاومت در برابراسترس، اطلاعات کافی وجود ندارد.

در این تحقیق نوعی میانجی مولکولی( تغییر در میکرو RNA) و آنزیم های پردازش مورد نیاز سنتز آن بررسی گردید، این میانجی مولکولی با افزایش سن و بطور معکوس با محدود نمودن کالری تحت تأثیر قرار می گیرد.

miRNAیا میکرو RNAها در تشکیل RNAبالغ نقش دارند.

محققان بر اساس مطالعات انجام شده با استفاده از سلولهای انسان، موش و Cالگانس (نوعی کرم میکروسکوپی که به عنوان یک ارگانیسم مدل برای مطالعات بروی پیری مورد استفاده قرار می گیرد) نشان دادند که میزان چندین میکرو RNAدربافت چربی با افزایش سن درهر سه گونه کاهش می یابد. علت این کاهش به آنزیم مورد نیاز تبدیل پیش ساز میکرو RNAها و به میکروRNAبالغ مربوط می شود.

درمطالعات انسانی میزان میکروRNAدر سلولهای پیش ساز چربی در افراد جوان (Preadipocytes)، میانسال و مسن مقایسه گردید .نتایج نشان می دهد که میزان میکرو RNAدر افراد 70 سال و مسن تر به کمترین مقدار می رسد.

 به گفته ی دکتر kahnاز آنجائیکه این تغییرات در انسان، موش و کرم ها اتفاق می افتد ، نشاندهنده ی اهمیت ژن به عنوان یک روند کلی و مهم است . محدود نمودن کالری که قبلاً تأثیر آن بروی افزایش طول عمر و مقاومت در برابر استرس درموشها و کرم ها به اثبات رسیده است، در حقیقت از کاهش غلظت میکرو RNAجلوگیری می کند . درمورد موشها سبب بازگشت غلظت miRNAبه مقدار آن در موشهای جوان می شود.

درمقابل، قرار گرفتن سلولهای چربی در برابر عوامل استرس زای مهم مرتبط با پیری و بیماریهای متابولیک مانند عوامل سمی، سبب کاهش میزان میکروRNAبالغ می شود. از سوی دیگر دانشمندان نشان دادند که کاهش بیان میکروRNAدر چربی موشها وکرم ها از طریق دستکاری ژنتیک سبب افزایش حساسیت به استرس می شود که یکی ازعلایم پیری زود رس  است.

اما در کرمهایی که بیان میکرو RNAدر روده ی آنها (معادل بافت چربی درکرم ها) بروش مهندسی ژنتیک تقویت شده است،  مقاومت در برابر استرس بیشترمی گردد واین کرمها بیشتر عمر می کنند.

 درمجموع این مطالعات نشان داد که تنظیم پردازش  miRNAدر بافتهای چربی نقش مهمی درطول عمر وتوانایی ارگانیسم در پاسخ به عوامل استرس زای مرتبط با سن و محیط زیست دارد.

این تحقیق برای اولین بار مکانیزم کاملاً جدیدی را که در آن از طریق چربی می توان بروی طول عمر تأثیر گذاشت عنوان کرد وهمچنین برای اولین بار به چربی و miRNAها به عنوان فاکتورهایی برای افزایش طول عمر اشاره کرد.

به گفته ی پرفسور Blackwellیافتن روش هایی برای بهبود پردازش miRNAوبالا بردن غلظت آن درهنگام پیری می تواند نقش محافظتی دربرابر استرسهای روزمره ی زندگی و ابتلا به بیماریهای مرتبط با استرس و افزایش سن داشته باشد.

دکتر khanومحققین دیگر درحال حاضر بروی روشهای ژنتیکی کنترل میزان غلظت miRNAدربافت چربی موش برای خلق مدلی از موش که دارای مقاومت بیشتر یا کمتر درمقابل استرس باشند فعالیت می کنند .

دکتر khanمی گوید: ما امیدواریم دارویی بیابیم که تأثیرات این دستکاریهای ژنتیکی در ایجاد مقدار بیشتر miRNAوافزایش مقاومت دربرابر استرس وافزایش طول عمر را بتوان با آن تقلید کرد. اگر بتوانیم بیولوژی پیری را درک کنیم دراین صورت بهتر می توانیم تأثیر افزایش سن را دربروز دیابت درک کنیم.

منبع: www. medicalnewstodag.com/releases/250738.php